Akciğer enfeksiyonlarına sekonder olarak plevral boşlukta biriken sıvı parapnömonik efüzyon olarak adlandırılır. Parapnömonik efüzyonlara sıklıkla bakteriyel ve viral pnömoniler neden olurlar ve bu efüzyonların komplike olması ile plevral boşlukta püy birikerek ampiyem ortaya çıkar. Plevral mayi drene edilmez ise gelişen ampiyem fizyopatolojik olarak üç aşamada kronik faza ilerler. Parapnömonik sıvıların erken tespit edilip, uygun antibiyoterapi ile ampiyem gelişiminin önlenmesi, daha invazif tedavilere gereksinimini azaltacaktır. Ampiyemin tedavisinde ise videotorakoskopik delokülasyon/ dekortikasyon veya torakotomi ile dekortikasyon gibi cerrahi yöntemler gerekir. Tbc plorezi lenf bezinden sonra, ikinci sıklıkta karşılaşılan ekstrapulmoner tbc formudur ve insidansın yüksek olduğu bölgelerde plevral efüzyonun en önemli etkenlerindendir. Tüberküloz ampiyeminde tanı plevral sıvıdan aside rezistan bakterinin gösterilmesi veya kültürde üretilmesine dayanır. Tanı konulmayan bazı hastalarda plevral biyopsi gerekmektedir. Plevral biyopsi VATS (video-yardımlı torakoskopi) ile yapıldığında aynı seansta püyün tamamı drene edilebilir. Bunun sonucunda uygulanan tüp torakostomisi ile çoğu vaka gereksiz torakotomiden kurtulabilir. Ancak ileri derece plevral kalınlaşma mevcut ise tüberküloz tedavisinin 3. ayının sonunda dekortikasyon uygulanabilir. Malign plevral mezotelyoma (MPM) asbest inhalasyonuna bağlı gelişen ve plevral mezotelyal hücrelerden orijin alan torasik bir tümördür. Asbeste ilk maruziyet ile MPM’den ölüm arasındaki latent periyod tipik olarak çok uzundur. Mezotelyoma özellikle plevral ağrısı olup plevral sıvı veya plevral kalınlaşması olan hastalarda düşünülmelidir. Tanı konulan uzak metastazı olmayan operabl mezotelyoma vakalarında total plevrektomi uygulanabilir.

Fluid collection in pleural space following pulmonary infection is called parapneumonic effusion. Parapneumonic effusions are caused by viral and bacterial pneumonia and pus accumulates with complicating of these effusions in pleural space then empyema occurs. €e occuring empyema proceeds into chronic phase in three stages pahophysiologically unless pleural fluid is not well draied. Prevention of empyema development with early diagnosing of parapneumonic effusions and appropriate antibiotherapy decrease the necessity of invasive managements. Surgical methods such as video assisted thoracoscopic deloculation/decortication or thoracotomy may be necessary in empyema treatment. Tuberculosis pleuresy (TBP) is the second most commonly seen form of extra pulmonary tuberculosis after lymph nodes and the most important cause of pleural effusions in regions where its incidence is high. Diagnosis of TBP is based on acid resistant bacteria seen in pleural collection or growth on cultures. Pleural biopsy is necessary in patients in whom the diagnosis is not made. All the pus in pleural cavity is draned at the same time when pleural biopsy is carried out through video assisted thoracoscopic surgery. Most cases avid unnecessary thoracotomy following tube thoracostomy at the end of the procedure. €erefore, pleural decortication at the end of the third month in anti tuberculosis treatment if advanced pleural thickening exists. Malignant pleural mesothelioma (MPM) is a thoracic tumor originating from pleural mesothelial cells and occurs following asbestosis inhalation. €e latent period between the deah from MPM and the first exposure to aspestosis is typically long. MPM is suspected suspected in patients with pleural pain having pleural effusion, or pleural thickening. Total pleurectomy can be made in operable mesothelioma cases without distant metastasis.

Türkiye fibröz mineral ilişkili plöropulmoner hastalıkların dünyada en sık görüldüğü ülkeler arasında yer almaktadır. Türkiye’de mezotelyoma etyopatogenenizde en önemli neden çevresel fibröz mineral lif temasıdır. Bu duruma esas olarak ülkenin jeolojik yapısı ve ormansızlaşma nedeniyle asbest depozitlerinin yaygınlığı yol açmaktadır. Özellikle İç Anadolu, Doğu ve Güneydoğu Anadolu olmak üzere kırsal bölgelerde asbest içeren toprağın ev içi amaçlarla kullanımı sonucu doğan temas, günümüzde ekonomik gelişmeye paralel olarak ve halkın bilinçlendirilmesiyle giderek azalmış olmasına rağmen halen çözülmesi gereken bir sorun olarak karşımızda durmaktadır. Eriyonit ise Kapadokya bölgesinde özellikle üç köyde (Karain, Tuzköy ve Sarıhıdır) rastlanan ve çevresel maruziyete yol açan bir diğer fibröz mineraldir. Asbeste kıyasla çok daha karsinojenik olan eriyonit bu bölgelerde endemik mezotelyomaya yol açmıştır. Bu köylerde yaşayan halkın yeni yerleşim alanlarına taşınması eriyonit maruziyetini belli ölçüde azaltmış ancak tamamen yok etmemiştir. Diğer yandan United States Geological Survey verilerine göre 1940-2013 yılları arasında yaklaşık 350 bin ton asbest ithalatı yapılmış olup 2015 yılından itibaren 2040 yılına kadar mesleksel mezotelyoma vakalarının da görülmeye başlanacağından endişe edilmektedir. Asbest içeren toprağın evlerin badanasında, sıvalanmasında kullanımının önlenmesi için yöre halklarının bilinçlendirilmesi ve eriyonit köylerinin taşınması yoluyla çevresel asbest ve eriyonit teması önlenebilir. Bu amaçla Türkiye Asbest Kontrolü Stratejik Planı başlatılmış ve şehirlerin reorganizasyonu için ILO 167 sayılı İnşaat İşlerinde Güvenlik ve Sağlık Sözleşmesi (1988) imzalanmıştır. Ülkemiz için halen ciddi bir halk sağlığı sorunu olan mezotelyoma için gerekli önlemlerin alınmaya devam edilmesi ve hastalığın tanı ve tedavisi yönünden özelleşmiş merkezlerin arttırılarak bunlara gerekli önemin verilmesi önemlidir.

Turkey has one of the highest prevalence of fiber-related pleuropulmonary disease worldwide. Etiology and pathogenesis of mesothelioma in Tuekey is due to environmental fibrous mineral exposure. is situation can be mainly attributed to geology of the country, which includes numerous outcrops of asbestos. Exposure resulting from domestic usage of asbestos contaminated soil particularly in rural areas in Central, East and Southeast of Turkey is still a problem although has been diminished with economic growth and raised awareness of villagers. Erionite is another mineral fiber, which is found particularly in three villages located in the Cappadocian region of Central Anatolia (Karain, Tuzköy and Sarıhıdır). It has much more carcinogenic potency is compared to asbestos and has lead to outbreaks of endemic mesothelioma in these villages. Relocating the erionite villagers to an erionite free area has reduced though not eliminated erionite exposure. Based on the asbestos production and consumption data of US Geological Survey Turkey had imported a total amount of approximately 350 thousand tons of asbestos between 1940-2013. erefore we expect to diagnose occupational MPM cases especially after 2015 till 2040. Prevention of environmental exposure to asbestos and erionite could be obtained by educating villagers to avoid using asbestos contaminated soil for whitewashing, wall plastering and relocating the erionite villagers to an erionite free area. Turkey started National Strategic Plan for Asbestos Management and Awareness, and ILO Safety and Health Construction Convention, 1988 (No: 167) was powered by 5 February 2015, which is important for city reorganization process. Increasing the number of and facilitating the centers for diagnosis and treatment of mesothelioma, which is still a public health problem is also important.

Malign mezotelyoma genel olarak asbeste maruziyete bağlı olarak gelişen plevranın malign, agresif bir tümörüdür. Erken tanı sağ kalımı etkileyen en önemli parametrelerden biridir. Malign mezotelyoma üzerindeki çalışmalar tanısının daha erken ve kolay bir şekilde konulması üzerine yoğunlaşmıştır. Bu amaç ile birçok biyolojik belirteç üzerinde çalışmalar yapılmış fakat henüz yüksek duyarlılık ve özgüllüğe sahip ideal bir moleküle ulaşılamamıştır. Fakat son dönemde çalışılan mezotelin, fibulin gibi biyolojik belirteçler gelecekteki çalışmalar için umut vericidir. Ayrıca birden fazla belirtecin bir arada kullanılmasının da sensitiviteyi ve spesifiteyi arttıracağına yönelik bulgular vardır.

Malign mesothelioma is an aggressive malign tumour of pleura which is generally related to be exposed to asbestosis. Early diagnosis is one of the most important parameters effecting survive. Studies dealing with malign mesothelioma are focused on making diagnosis earlier and easier. Lots of studies are performed on biomarkers with this aim but they can not find out an ideal molecule with high sensitivity and specifity yet. "ough recent studies about new biomarkers as mesothelin and fibulin are hopeful. Furthermore there are evidence that using more than one biomarker increases sensitivity and specifity.

Malign mezotelyoma (MM) büyük çoğunluğu plevra olmak üzere perikard, periton ve tunika vajinalisten de gelişen nadir görülen ve kötü prognozlu bir tümördür. Malign plevral mezotelyoma (MPM), plevrayı döşeyen mezotel hücrelerinden köken alır. Hastalığın erken evrelerinde; cerrahi, radyoterapi ve kemoterapinin oluşturduğu trimodal tedavi standart tedavi yöntemdir. Trimodal tedavide uygulanan kemoterapi neoadjuvan veya adjuvan olarak uygulanabilir. Neo-adjuvan kemoterapide kullanılan ajanlar öncelikle sisplatin–pemetreksed veya sisplatin–gemsitabin kombinasyonudur. Sisplatin–vinorelbin kombinasyonunun da neoadjuvan kemoterapide kullanılabileceğini gösteren çalışmalar mevcuttur. Adjuvan kemoterapide sisplatin-pemetreksed kombinasyonu kullanılması önerilir. Cerrahi tedaviye aday olmayan ya da herhangi bir nedenle opere edilemeyen iyi performanslı MPM’li hastaların tedavisinde primer kemoterapi uygun bir seçenektir. Primer kemoterapide bugün için kabul edilmiş standart yaklaşım sisplatin ile pemetreksed veya raltitreksed kombinasyonudur. Sisplatin kullanılamayan hastalarda karboplatin verilebilir. Bu tedaviye alternatif olarak sisplatin-gemsitabin kombinasyonu alternatif olarak düşünülebilir. Bunun dışında birinci sıra tedavide immunomodulator ajanlar, hedef biyoterapiler ve aşıların klinik çalışma protokolleri dışında kullanılması uygun değildir. MPM’de primer kemoterapiden sonra idame tedavisinin yararı henüz gösterilememiştir. İkinci sıra kemoterapide ise birinci sıra platin–pemetreksed kombinasyonu kullanan hastalarda, progresyonsuz survi (PFS) 12 aydan fazla ise pemetreksed tek ilaç veya platin ile kombine olarak tercih edilebilir. Bu grupta PFS<12 ay ise vinorelbin ya da gemsitabin tercih edilebilir. Birinci sıra pemetreksed dışı ilaç kullanan hastalarda, ikinci sıra kemoterapide pemetreksed tercih edilebilir. İkinci sıra ve üçüncü sıra kemoterapide hedefe yönelik tedavilerin, biyolojik ajanların ve immünoterapinin henüz yararı gösterilememiştir. Kemoterapiye uygun olmayan hastalar için destek tedavi önerilir. MPM’de uygulanan tedavilere rağmen hastalık halen kürabl değildir ve yüksek mortaliteye sahiptir. Bütün bu sonuçlar karşısında yeni tedavi rejimleri için çalışmalar devam etmektedir. Günümüzde halen rehberlere girecek sonuçlara ulaşılmamasına rağmen hedefe yönelik tedaviler, biyolojik ajanlar ve immunoterapi tedavileri için çok sayıda çalışma devam etmektedir. Bu çalışmalarla ilgili iyi sonuçlar bildirilmesine rağmen halen rehberlere girmemiştir. Bu makalede yeni tedavilerden bahsedilecektir.

Malignant mesothelioma is a poor prognosed tumour, often developed from pleura and pericard, peritone and tunica vaginalis. Malignant pleural mesothelioma (MPM) is originated from the mesothelial cells laying pleura. İn the early stages of disease, trimodal therapy is combined of surgery, radiotherapy and chemotheraphy. Chemotherapy applied within trimodal theraphy can be applied neoadjuvan or adjuvan. Agents used at neoadjuvan chemotherapy are primarily the combination of cisplatin–pemetrexed or cisplatin–gemcitabine. €ere are studies showing that cisplatin–vinorelbine combination can also be used at neoadjuvan chemotherapy. €e use of cisplatin-pemetrexed combination is suggested at adjuvan chemotherapy. Primary chemotherapy is an appropriate option of the MPM patients with good performance who can not be operated and do not be a good case for surgery. Today for primary chemotherapy the accepted common approach is cisplatin with pemetrexed or raltitrexed. Carboplatin can be given to the patients who cannot get cisplatin. Cisplatine-gemcitabine combination can be considered as an alternative to this medication. Apart from that, at initial medication immunomodulator agents, targeted biotherapies and the use of vaccines out of the clinic study protocols are not appropriate to apply. After primary chemotherapy, benefits of maintenance treatment haven’t been shown. Pemetrexed can be used single agent or combined with platin in second line theraphy if the progression free survival (PFS) is longer than 12 months at the patients using primary platin-pemetrexed combination. If PFS<12 months vinorelbine or gemcitabine can be preferred within this group. Pemetreksed can be preferred in second line chemotheraphy for the patients do not use the pemetrexed at first line theraphy. €e benefits of targeted theraphy, biologic agents and immunotherapy havent been shown yet in second or third line chemotherapy. Supportive theraphy is suggested for the patients who can not take chemotherapy. Despite the treatments of MPM, the disease still can not be curable and has a high rate of mortality. New treatment modalities have been still being researched after all these results. €ere are a considerable number of ongoing studies for targeted theraphy, biologic agents and immunotherapy treatments although no results to be registered in guides have been gained. Even though good results have been reported those studies havent been indexed. New treatments will be discussed in this article.

Plevral efüzyonların etiyolojik tanısı bazen çok kolay bazen de çok zor bir mücadele olabilmektedir. Plevral efüzyonu olan hastaların çoğunda semptomlar, bulgular ve laboratuvar verileri etyolojik tanı için patognomonik değildir. Tanısı konulmamış plevral efüzyonlu bir hastada ilk sorunun cevabı, sıvının transuda veya eksuda olup olmadığıdır. Bu, genellikle Light kriterleri ile belirlenir. Diüretik tedavi alan hastalarda Light kriterleri transudaları yanlış bir şekilde eksuda olarak sınıflandırabilmektedir, ancak plevral sıvı NT-pro-BNP düzeyleri genellikle kalp yetmezliği ile ilişkili plevra sıvılarında 1500 pg/mL üzerindedir. Eksudalar içerisinde olan tüberküloz plörezinin tanısında, plevral sıvı ADA enzim aktivitesi ve INF-􀁡 seviyesi yüksek tanı doğruluğu göstermektedirler. Ancak bu biyobelirteçlerin sonuçları her zaman klinik ve mikrobiyolojik bulgularla birlikte yorumlanmalıdır. Çünkü hiçbir biyobelirteç kültür ve ilaç direnci hakkında bilgi sağlayamamaktadır Nötrofil hakimiyeti olan bir plevral sıvıda CRP değerinin >45 mg/L olması kuvvetli bir şekilde komplike parapnömonik efüzyonu düşündürür. Ancak yeni biyobelirteçlerden hiçbiri erkenden göğüs tüpü drenajı uygulamasına karar vermede klasik kriterlere (pH, glukoz ve laktat dehidrojenaz (LDH)) üstünlük sağlayamamıştır. Malign plevral efüzyonların tanısında gold standart sitolojik incelemedir. Malignite şüphesi olduğunda sitolojik incelemenin tümör belirteçleri, mezotelin, fibulin-3,VEGF ve immünsitokimyasal boyamalar ile birleştirilmesi tanı oranlarını arttırır. Bu derlemede plevral efüzyonların tanısında biyobelirteçlerin klinik kullanımıyla ilgili güncel gelişmeler gözden geçirilmektedir.

Etiological diagnosis of pleural effusion is sometimes easy and sometimes very difficult challenge. In most of patients with pleural effusion, the symptoms, signs and laboratory data are not pathognomonic for etiologic diagnosis. In a patient with an undiagnosed pleural effusion, the first question to answer is whether the fluid is a transudate or an exudate. is is usually determined by means of Light’s criteria. In patients under diuretic treatment, Light’s criteria misclassify transudates as exudates, but the pleural fluid NT-pro-BNP levels usually is above 1500 pg/mL in pleural effusions associated with heart failure. To diagnose tuberculous pleuritis among exudates, pleural fluid ADA activity and level exhibit high diagnostic accuracy. However, the results of these biomarkers should be interpreted conjunction with clinical and microbiological findings. None of the biomarker have not provided information about the culture and drug resistance. CRP >45 mg/L in pleural fluid with predominance of neutrophil is considered strongly complicated parapneumonic effusion. However, none of the new biomarkers in early decisions regarding chest tube drainage on the classic criteria (pH, glucose and lactate dehydrogenase (LDH)) failed to achieve superiority. In the diagnosis of malign pleural effusions, gold standard is cytologic examination. When malignancy is suspected the addition of tumour markers, mesothelin, fibulin-3, VEGF and immunocytochemical staining the results of cytologic analysis increases the rate of detection. is article reviews recent developments in the clinical use of biomarkers in the diagnosis of pleural effusions.

Plevral efüzyon, göğüs hastalıkları kliniğinde etyolojik tanıdaki güçlükler nedeniyle önemli bir yer tutar. Plevral enfeksiyonlar için plevral sıvının bakteriyel, mikobakteriyel ve mantar kültürlerinin yapılması önerilmektedir. Erişkin ve çocuklarda en sık ampiyeme sebep olan mikroorganizmalar, Streptococcus pneumoniae ve Staphylococcus aureus’dur. Düşük seviyelerde bakteriyel patojenlerin bulunduğu plevral sıvı gibi örneklerde etkenin hızlı bir şekilde saptanması tedavini başarısı için gereklidir. Polimeraz Zincir Reaksiyonu plevral sıvıda düşük seviyelerdeki bakterilerin saptanmasında hızlı bir yöntemdir.

In pulmonary medicine clinical, pleural effusion is important due to etiological diaagnostic challenges. It is recommended that pleural fluid from pleural enfections must be cultured for bacteria, mycobacteria and fungi. Microorganisms that cause empyema most frequently in adults and children are; Streptococcus pneumoniae and Staphylococcus aureus. Rapid detection of the low levels bacterial pathogens in pleural fluid specimens is necessary for successful treatment of patients with bacterial infections. Polymerase Chain Reaction is rapid and sensitive method in detection and identification of bacteria from pleural fluid.

Parapnömonik efüzyonlar genelde pnömoniye bağlı gelişen hastalıklardır. Pnömoni hastalarının %20-40’ında plevral efüzyon varken, efüzyonların %60 sebebi pnömonilerdir. Efüzyonların tanısı radyolojik olarak konur. Antibioterapi ile regresyon sağlanamaz ya da progresyon olursa torasentez ile örnekleme kaçınılmazdır. Eş zamanlı kandan alınan örnekle kıyaslamasında Light kriterleri kullanılır. Transuda olarak değerlendirilen sıvılar sistemik bir etiyolojiyi çağrıştırırken, eksuda vasfındaki sıvılar genelde drenajın gerektirdiği lokal hastalıkları akla getirir. Normalde 5-10 mL transuda vasfında sıvı plevral aralıkta bulunur. Etken mikroorganizmanın enfekte etmesine bağlı olarak geçirgenlik artarak plevral sıvı miktarı artar. Mikroorganizmanın kullanımına bağlı olarak plevral glukoz seruma göre düşer, metoboliti laktik asit ve laktat dehidrojenaz (LDH) artarken pH’da düşer. Efüzyonların medikal tedavisi ve gereğinde drenajı çok önemlidir. Çünkü yanlış tedavide morbidite ve mortalite yüksektir. Zamanında ve doğru tedavi edilmeyen parapnömonik efüzyonlarda ampiyem gelişir. Ampiyem kliniği genelde spesifik bir tablo değildir. Bronkoplevral fistül mevcudiyetinde ampiyem sıvısının ekspektore edilmesi, ya da empyema necessitatis gibi cilde fistülizasyon gibi spesifik durumlar nadir görülür. Klinik, etken mikroorganizmaya, pü miktarına ve hastanın genel durumuna bağlı olarak değişir. Erken evre ampiyemde drenaj ve antibioterapi yeterli olabilirken, multilokulasyon varlığında fibrinolitik tedavi ve videotorakoskopik (VATS) delokulasyon gerekir. Videotorakoskopik dekortikasyon doğru zamanda yapılırsa etkili ve torakotomiye göre yan etkisi az olan bir tedavi yöntemdir. Vakum yardımlı kapama diğerlerine göre yeni bir ampiyem tedavi yöntemidir. Özellikle postpnömonektomik ampiyemin tedavisinde etkindir. Torakotomi ile dekortikasyon son dönem ampiyemin tedavisinde kullanılan etkinliği yanında morbiditeside yüksek olan cerrahi girişimlerden biridir.

Parapneumonic effusions generally develop secondary to pneumonia. Pleural effusion is present in 20-40% of patients with pneumonia, and pneumonia is the underlying cause of effusion in 60% of the effusions. Effusion is diagnosed by radiologic studies. Sampling with thoracentesis is inevitable when the effusion does not regress with antibiotics, or when it progresses. A simultaneously drawn blood sample is compared using the Light criteria. Fluid collections considered as transudates often suggest a systemic cause, whereas exudate type of collections suggest local diseases that necessitate drainage. Normally, a transudate type of liquid that measures 5-10 mL is present in the pleural space. Infection with a microorganism increases the permeability, and also the quantity of the pleural fluid. Levels of sugar in the pleural fluid decrease due to its consumption by the microorganism, its metabolites lactic acid and lactate dehydrogenase (LDH) increase, while the pH decreases. Medical treatment of effusions, and if necessary, their drainage is crucial. Morbidity and mortality rates are high in mistreated patients. Empyema develops in parapneumonic effusions not treated on time. Signs of empyema are generally nonspecific. Specific conditions, such as expectoration of the empyema due to development of a bronchopleural fistula, or fistulization to the skin such as empyema necessitatis, are rare. Clinical signs change according to the amount of pus, and the patient’s overall status. Drainage and antibiotic treatment are adequate in early stage empyema, whereas presence of multiloculation necessitates fibrinolytic treatment and videothoracoscopic (VATS) deloculation. When videothoracoscopic decortication is performed at the right time, it is effective and has fewer side effects compared to thoracotomy. Vacuum assisted closure is a relatively newer treatment method. It is particularly effective in the treatment of postpneumectomy empyema. Although decortication with thoracotomy is an effective method of empyema treatment, it is associated with a high morbidity.

Plevra yaprakları arasında lenfatik sıvı birikimi ile karakterize olan şilotoraks, nadir rastlanmasına rağmen, ciddi metabolik ve immünolojik bozukluklara yol açabilen önemli bir klinik problemdir. Normal bir diyetle beslenen bireylerde, süt benzeri (şilöz) bir plevral sıvının tespit edilmesi, şilotoraks tanısı için güçlü bir delildir. Şilöz sıvı ilk kez 1633 yılında Bartolet tarafından tarif edilmiştir(1) ve devam eden süreçte birçok etyolojik sebep ortaya konulmuştur. Etyolojik sebepler basitçe travmatik ve non-travmatik sebepler olarak iki ana başlıkta toplanabilir. Şilotoraks oluşumunda asıl sebep, herhangi bir mekanizma yoluyla lenfatik duktusun bütünlüğünün bozulması ya da obstrükte olmasıdır(2). Metabolitler, su, yağda eriyen vitaminler ve elektrolitler açısından zengin olan lenfatik sıvının sürekli olarak kaybedilmesi, özellikle çocuklarda ve başka hastalıkları olan kişilerde, önemli bir morbidite ve mortalite sebebi olabilmektedir. Bu durumda tanı konulur konulmaz tedaviye başlanmalıdır. Ancak şilotoraksın en uygun tedavisi halen tartışmalı olup(3), konservatif yöntemlerden cerrahi yöntemlere uzanan bir algoritma izlenmektedir(4). Son yıllarda ise minimal invaziv girişimlerin konservatif yöntemlerle birleştirildiği tedavi modaliteleri de (talk plörodez, lenfanjiogram ile terapötik embolizasyon gibi) öne çıkmaya başlamıştır(5-6).

Chylothorax is characterized by accumulation of the lymphatic fluid between pleural leaves, although the occurrence is rare, serious metabolic and immunologic disorders that can lead to a significant clinical problem. It is a strong evidence for the diagnosis of chylothorax in individuals of fed a normal diet when the milk-like pleural fluid (chylous) is detected. Chylous liquid was described in 1633 for the first time by Bartole(1) and ongoing process many etiological reasons revealed. Etiological reasons can be collected simply traumatic and non-traumatic causes as a two main topic. e real reason in the formation of Chylothorax is lymphatic ductus stenting integrity degredation or obstruction through any mechanism(2). In terms of continuous losing fat-soluble vitamins, metabolites, water, and electrolytes are rich lymphatic fluid, can be an important cause of morbidity and mortality especially in children and people with other diseases. In this case, treatment should be initiated as soon as when the diagnosed. But, still the most appropriate treatment of chylothorax is debatable(3), and an algorithm is monitored from conservative methods to surgical methods(4). In recent years, treatment modelities (like talk ploredezis and lenfanjiogram as therapeutic embolization) are also began to come forward which are minimally invasive initiatives are combined with the conservative methods(5, 6).

Günümüzde Tüberküloz (TB) hala plevral effüzyonun önemli nedenlerinden birisidir. TB plörezi de plevral sıvı eksüdatif özelliktedir ve genellikle lenfosit hakimiyeti vardır. Özellikle TB prevalansının yüksek olduğu bölgelerde, lenfositten zengin plevral effüzyon varlığında, ADA düzeyi 40 U/L’nin üzerinde ise TB plörezi akla getirilir. Plevral sıvı, doku ve balgam örneklerinde Mycobacterium tuberculosis için bakteriyolojik çalışmalar ihmal edilmemelidir. TB plörezinin tanısı konulmaz ve tedavi edilmez ise ilerleyen süreç içerisinde akciğer ya da akciğer dışı TB formları gelişme riski yüksektir. Antitüberküloz tedavi akciğer tüberkülozundaki medikal tedavi ile aynıdır.

Tuberculosis (TB) remains one of the most frequent causes of pleural effusisons. Pleural fluid with TB is an exudate that usually has a predominance of lymphocytes. In patients with lymphocytic pleural effusion, pleural fluid adenosine deaminase level above 40 U/L are suggestive of a diagnosis of TB, especially in areas with high prevelance of TB. Bacteriological examinations for M. Tuberculosis in pleural fluid, pleural biopsy specimens and sputum should not be neglect. TB pleural effuisons should be diagnosed and treated, because if the diagnosis and treatment is not made, there is a risk for developing pulmonary or extrapulmonary TB. Antituberculous therapy for TB pleurisy is the same as for pulmonary TB.

Plevral boşluk temel olarak pariyetal ve viseral plevra yaprakları arasında kalan potansiyel boşluktur. Akciğerlerin çalışması ve solunum işinin optimum şekilde devam etmesi için plevral boşluğun normal fizyolojide olması son derece önemlidir. Enfeksiyonlar, maligniteler, travmalar gibi nedenlerle plevral boşlukta sıvı (ampiyem, malign plevral sıvı, hemotoraks vs.) ve hava (pnömotoraks) toplanması meydana gelebilir. Bu gibi etkenler plevral boşluk fizyolojisini bozarak solunum fonksiyonlarını etkilediğinden dolayı çözülmesi gereken sorunlar olarak karşımıza çıkmaktadır. Plevral boşluk problemlerinin çözülmesinde parenteral antibiyotik verilmesi gibi medikal tedaviler, plevral boşluğa katater/göğüs tüpü takılması veya Videotorakoskopi ya da torakotomi yapılması gibi cerrahi uygulamaları veya kateter/tüp takıldıktan sonra plevral boşluğa etyolojiye göre skatrizan yada fibrinolitik ajan verilmesi gibi cerrahi ve medikal yöntemlerin bir arada kullanıldığı tedavi alternatifleri vardır.

Basicly, the pleural space is a potential space between the visceral and parietal pleura layers. It is so important that the pleural space is on normal physiology for working of the lungs and continueing respiration in optimum condition. Fluid (empyema, malign pleural effusions, haemothorax etc.) or air (pneumothorax) may be collected in the pleural space because of reasons like infections, malignancies and traumas. "eese kind of factors are problems must be solved because of affecting the respiratoru functions by deteriorating the pleural space physiology. "ere are many treatment alternatives to solve pleural space problems so medical methods like using antibiotics, surgical procedures like catheter/tube thoracosthomy applications or performing VATS/thoracotomy and using medical and surgical technics together like performing catheter/tube thoracostomi and giving a scatrisial or fibrinolitic agent via this drainage device.

Plevral effüzyonlar 50 den faza plöropulmoner veya sistemik hastalıkla ilişkili olarak ortaya çıkabilir. Yaklaşık olguların %25 kadarında tanısal torasentezi takiben plevral effüzyon nedeni belirgin değildir. Bu durumda klinisyen için ilk adım hastanın geçmişine yeniden göz atmak olmalıdır. Klinik inceleme ve sıvı analizi tanı için yetersiz olması durumunda ek görüntüleme ve biyopsi yöntemleri gerekli olacaktır. İdiopatik plevral effüzyonun nedeni uzun bir takip sonucunda belirginleşebilirken çoğunlukla bu olgularda neden saptanamaz. Malignensi ve tüberküloz plevral effüzyon nedeni olarak takipte ortaya çıkabilir. Bununla birlikte bu olgular genellikle iyi sonuçlara sahiptirler. Olguların takibi için belirlenmiş bir süre yoktur.

Pleural effusions can emerge as a result of over 50 different pleuropulmonary or systemic disorders. !e cause of a pleural effusion is not evident following diagnostic thoracentesis in up to 25 percent of patients. In this situation the first step for the clinician should be to revisit the patient’s history. If clinical examination and pleural fluid analysis fail to result in a diagnosis, additional investigations with imaging and pleural biopsy will be needed. !e cause of the pleural effusion may become obvious with long-term follow-up, though most cases remain of unknown etiology. Malignancy and tuberculosis can emerge as cause under the following. However patients with idiopathic pleural effusions generally have favorable outcomes. !e optimal duration of follow-up has not been defined.

Plevra tümörleri nadir görülen tümörlerdir. Benign tümörleri %5’ten azını oluşturur. Plevranın ağırlıklı malign tümörleri ise metastatik tümörler ile diffüz malign mezotelyomadır. Plevranın diğer malign tümörleri ise çok nadir görülen tümör tipleridir. Önemli bir kısmı literatürde olgu sunumu şeklinde yer almaktadır. Dünya Sağlık Örgütü’nün yaptığı patolojik sınıflandırmaya göre plevra tümörleri üç grupta sınıflandırılmıştır. Bunlar mezotelyal tümörler, lenfoproliferatif hastalıklar ve mezenkimal tümörler şeklindedir. Bu bölümde plevranın benign tümörleri ile mezotelyoma dışındaki (mezotelyoma ayrı bir başlık olarak ele alınacak) malign tümörleri gözden geçirildi. Plevranın en sık görülen benign tümörü olan “soliter fibröz tümör” hem benign hem de malign tipleri olması nedeniyle ayrı bir başlık halinde değerlendirildi. Daha sonra ise plevranın nadir görülen benign ve malign tümörleri özetlendi. Genel olarak plevra tümörlerinde patolojik tanı zorluğu yaşanmakta ve enflamatuar süreçlerden ayırt etmek güç olabilmektedir. Özellikle nadir görülen malign tümörlerin diffüz malign mezotelyoma ile ayrımı da aynı şekilde zor olabilmektedir.

Pleural tumors are seen as rare. Benign tumors are less than 5%. Most malignant pleural tumors are metastatic tumors and diffuse malignant mesothelioma. Other types of malignant tumors of the pleura are rare. A significant number of these tumors is located in the literature as case reports form. According to the pathological classification of World Health Organization, tumors of the pleura are classified in three groups. !ese are mesothelial tumors, lymphoproliferative disorders and mesenchymal tumors. In this chapter, except for mesothelioma and benign tumors of the pleura (mesothelioma will be handled as a separate title) malignant tumors have been revised. “Solitary fibrous tumor” is the most common benign tumor of the pleura. But, it has both benign and malignant types. For this reason, it has been handled as a separate title. After that, rare benign and malignant tumors of the pleura have been summarized. In general, the difficulty being experienced pathologic tumor in the pleura and it can be difficult to differentiate them from inflammatory processes. Particularly, distinction of rare malignant tumors from diffuse malignant mesothelioma can be difficult as well.

Malign veya benign plevral efüzyon birçok malign veya benign hastalığın tedavi seyri sırasında görülebilir. Konjestif kalp yetmezliği ve pnömoni en sık benign plevral efüzyon (BPE) sebebi iken akciğer ve meme kanseri malign plevral efüzyonun (MPE) en sık sebepleridir. BPE tedavisinde hedef primer hastalığa yöneliktir. MPE’de ise efüzyon nüksü sıktır ve engellenmelidir. Ancak semptomatik MPE’de en iyi yönetim konusunda görüş birliği yoktur. Tedavi seçenekleri semptom ve hastanın performans durumuna, primer tümörün tipine ve sistemik tedaviye yanıtına ve plevral drenaj sonrası akciğerin reekspansiyon derecesi gibi çeşitli faktörlere bağlıdır. MPE tedavisi efüzyonun tamamen drenajı, plörodezis için sklerozan madde verilmesi ve efüzyon tekrarının önlenmesini içermektedir. Tedavi yönetimi gözlem, terapötik plevral aspirasyon, tüp torakostomi, sklerozan madde verilmesi, torakoskopi ile plörodezis, kalıcı plevral kateter veya plöroperitoneal şant yerleştirilmesi ve plevrektomi/dekortikasyondan oluşmaktadır. Bu çalışma da plörodezis ve plörodezis için seçilen ajanlar, izlenen yol ve sonuçların iyileştirilmesi için diğer stratejiler gözden geçirilmiştir. Bu derlemede 2010 yılında yayınlanan BTS (British „oracic Society-İngiliz Toraks Derneği) Plevra Hastalıkları Rehberi’nin önerilerine değinilecektir.

Malignant or benign pleural effusions can be observed during or after the course of the treatment of many malignant or benign disease. Congestive heart failure and pneumonia are the two most common causes of benign pleural effusion, while lung and breast cancer are the most common causes of a malignant pleural effusion. Primary disease is the target of treatment in benign pleural effusions. In malignant pleural effusions, the recurrence of effusion is common and should be prevented. However, there is no consensus on the best management of symptomatic pleural effusions. Treatment options for pleural effusions are determined by several factors: symptoms and performance status of the patient, the primary disease type and its response to systemic therapy, and degree of lung re-expansion following pleural fluid evacuation. Malignant pleural effusions are often most effectively managed by complete drainage of the effusion and instillation of a sclerosant to promote pleurodesis and prevent recurrence of the effusion. Options for management include observation, therapeutic pleural aspiration, intercostal tube drainage and instillation of sclerosant, thoracoscopy and pleurodesis, placement of an indwelling pleural catheter, pleuroperitoneal shunts, and pleurectomy/decortication. €e aim of this present study was to review systematically the available evidence on pleurodesis for pleural effusion, focusing on the choice of the agents, route of delivery and other strategies to improve outcomes. €e focus of this review will be on the BTS (British €oracic Society) Pleural Disease Guideline published in 2010.

Pnömotoraks plevral aralıkta serbest hava birikimi ile kendini gösteren bir akciğer hastalığıdır. Çoğu vakalar spontan olarak gelişmektedir ve bunlara spontan pnömotoraks denir. Bunlarda primer (PSP) ve sekonder spontan pnömotoraks (SSP) şeklinde ikiye ayrılmaktadır. Hastaların büyük çoğunluğu ani göğüs ağrısı ve nefes darlığı şikayetleri ile başvururlar. Pnömotoraksın 3 önemli özelliği vardır; ölümcül olabilen respiratuar disfonksiyon, hava kaçağı ve sık rekürrens. Sigara kullanımı PSP için en önemli risk faktörüdür. Sigaranın bırakılması rutin olarak önerilmektedir. Bül rüptürünün hava kaçağı üzerindeki rolü hala bilinmemektedir. Spontan pnömotoraks patogenezini anlamak için ve tedavi stratejilerini planlamak için toraks bilgisayarlı tomografi (BT) artık eskisine göre daha çok kullanılmaktadır. Acil tedavi kardiyo-respiratuar durum, semptomların derecesi ve pnömotoraksın büyüklüğüne bağlıdır. Spontan pnömotoraks tedavisi için yayınlanan birkaç rehber bulunmaktadır, fakat bu rehberler özellikle başlangıç tedavisinde ve birkaç konuda değişik öneriler sunmaktadır. İlk spontan pnömotoraks vakalarında aspirasyon sadece semptomatik hastalarda önerilmektedir. Rekürrens sonrasında cerrahi tedaviler ve plöridezis önerilmektedir. Video yardımlı torakoskopik cerrahi (VATS) nin yaygınlaşması minimal invaziv işlem olması ve yüksek başarı oranları göstermesi nedeniyle tedavi stratejilerini geliştirmiştir. Pnömotoraks tanımını daha iyi yapmak ve nüks insidansını azaltmak için daha fazla prospektif verilere ihtiyaç duyulmaktadır.

Pneumothorax is a disease of the lung, defined as the presence of air in the pleural space. Most cases of pneumothorax ocur spontaneously. A spontaneous pneumothorax can be defined as a primary (PSP) or secondary spontaneous pneumothorax (SSP). !e majority of patients will present with sudden onset of chest pain, dyspnoea or both. !ere are three important characteristics of pneumothorax: potentially lethal respiratory dysfunction; air leak, which is the obvious cause of the disease; frequent recurrence. Smoking remains the main risk factor of PSP. Routine smoking cessation is advised. !e role of bullae rupture as the cause of air leakage remains unclear. !e chest computed tomography (CT) has been more commonly used than before to help understand the pathogenesis of spontaneous pneumothorax and plan further management strategies. İmmediate management depends on the extent of cardiorespiratory impairment, degree of symptoms and size of pneumothorax. !ere are some published guidelines for the management of spontaneous pneumothorax. However, they differ in some respects, particularly in initial management. In first episodes of spontaneous pneumothorax, aspiration is required only in symptomatic patients. After a persistent or recurrence, definitive treatment including pleurodesis is undertaken. !e development of video-assisted thoracoscopic surgery (VATS) has changed the profiles of management strategies of pneomothorax due to its minimal invasiveness and high effectiveness for patients with these diseases. More prospective data are required to better define the peumothorax population and incidence of recurrence.

Karbon nanotüpler birçok yeni ve faydalı özellikleri nedeniyle teknolojide ve endüstride kullanım alanına sahiptir. Karbon nanotüplerin kullanım alanındaki hızlı genişleme aynı zamanda bu maddelere insanların maruziyetinin de artışını birlikte getirmektedir. Bu nedenle de potansiyel toksik etkileri nedeniyle yakından izlenmektedirler. Bu derlemede nano boyutta ve lifsi yapıda olan karbon nanotüplerin akciğere olan toksik etkileri nanopartiküllerin ve mineral veya insan yapımı lifsi materyallerin toksik etkileri ile ilgili literatürler de göz önünde bulundurularak irdelenecektir. Şu ana kadarki literatür karbon nanotüplerin akciğere toksik etkilerinin olduğu yöndedir. Özellikle karbon nanotüpler mezenkimal hücre çoğalmasını uyarabilir ve granülom ve fibroz oluşumuna neden olabilir. Birçok çalışmada karbon nanotüplerin aynı miktardaki basit karbon ve kuvarstan daha fazla toksik olduğu gösterilmiştir. Çalışmalar karbon nanotüplerin bazı etkilerini oksidatif stres ve inflamasyon üzerinden yaptığını göstermiştir. Ancak şu ana kadarki çalışmalar yine de gerçek yaşamdaki inhalasyonu yansıtmaktan uzaktır ve hava yolları ve parankimde yapay agregat birikiminin olmadığı maruziyet yöntemleri olan çalışma yoktur. Üretimde ve tüketimde hızla artan karbon nanotüpler hakkında toksisite ve güvenli kullanım yolları açısından çok daha fazla araştırma gerektiği açıktır. Şu ana kadarki literatürler doğrultusunda aksi gösterilene kadar karbon nanotüpler biyopersistan toksik fiberler gibi kabul edilmeli ve aynı kontrol, güvenli kullanım prosedürleri uygulanmalıdır.

Carbon nanotubes (CNT) are an important new class of technological materials that have numerous novel and useful properties. !e forecast increase in manufacture makes it likely that increasing human exposure will occur, and as a result, CNT are beginning to come under toxicological scrutiny. In this review we aimed to discuss the toxicity of inhaled CNT, building on the toxicological database on nanoparticles (NP) and fibers. CNT could have features of both NP and conventional fibers, and so the current paradigm for fiber toxicology, which is based on mineral fibers and synthetic vitreous fibers, is discussed. !e available literature suggests that CNT may have unusual toxicity properties. In particular, CNT seem to have a special ability to stimulate mesenchymal cell growth and to cause granuloma formation and fibrogenesis. In several studies, CNT have more adverse effects than the same mass of NP carbon and quartz. !ere is, however, no definitive inhalation study available that would avoid the potential for artifactual effects due to large mats and aggregates forming during instillation exposure procedures. Studies also show that CNT may exhibit some of their effects through oxidative stress and inflammation. CNT represent a group of particles that are growing in production and use, and therefore, research into their toxicology and safe use is warranted.

Plevral efüzyon sık rastlanan bir klinik bulgudur. Birçok pulmoner ve ekstrapulmoner hastalığa bağlı olarak gelişebilir. Plevral efüzyon birçok sistemik hastalığa bağlı ortaya çıkar. Kardiyovasküler sistem, gastrointestinal sistem, genitoüriner sistem, endokrin sistem ve konnektif doku gibi hemen hemen tüm sistem patolojileri plevral efüzyona neden olmaktadır. Kalp yetmezliği en sık transudatif efüzyon nedenidir. Romatoid artrit, sistemik lupus eritematozis gibi konnektif doku hastalıkları sıklıkla eksudatif efüzyona neden olurlar. Kesin bir tanı koymak için plevral efüzyonlu bir hastayı değerlendirirken sistemik hastalıklar göz önüne alınmalıdır. Bu makalede plevral efüzyona neden olan sistemik hastalıklar derlenmiştir.

Pleural effusion is a frequently encountered clinical presentation. It is seen in various pulmonary and extrapulmonary diseases. Pleural effusion also develops due to many systemic diseases. Nearly all system pathologies cause pleural effusion including cardiovascular system, gastrointestinal system, genitourinary system, endocrine system and connective tissue. Heart failure is the most common cause of transudative effusion. Connective tissue diseases such as rheumatoid arthritis, systemic lupus erythematosis usually cause exudative effusion. Sytemic diseases should be taken into account while evaluating patients with pleural effusion in order to make a definite diagnosis. In this article systemic diseases causing pleural effusion are reviewed.